Benim içim acıyor ya sizin?
Emperyalizmin orta doğudaki paylaşım savaşı sonucu yerlerinden yurtlarından edilen Suriye’li göçmenler oto gar civarda çadırlar kurup yaşam savaşı vermekteydiler. Yaklaşık yüz ailenin yaşadığı bu bölgede her türlü olumsuzluklara rağmen varlıklarını devam ettirme adına direniyorlardı.
Aslında bu görüntü bölgemize yakışan bir görüntü değildi. Olaya duygusal açıdan baktığınızda, gerçekten içler acısı bir durum olduğu gerçek. Hepimizde yanlarından geçerken içimizin acıdığını, duygusal anlar yaşadığımızı biliyoruz. Fakat içler acısı olan bu durumun esas çözüm merkezi bölgenin yetkilileriydi. Suriye’li bu göçmenlerin yaşam alanı olarak seçtiği yer her ne kadar B.Paşa sınırları içerisinde olsada,
Esenler Belediyesinin gerekli duyarlılığı gösterdiğini sanmıyorum. Sorumluluk bunun ötesi beni ilgilendirmez mantığını kaldırmaz. Özelliklede sağlıksal açıdan ileriki süreçlerde ortaya çıkması olası hastalıklar konusunda öyle sanıyorum ki Esenler Belediyesinin söyleyeceği birkaç söz olacaktır.
Hiç kimse kusura bakmasın, bu insanlar bu bölgeye yerleştikten sonra, gerekçesi ne olursa olsun, hırsızlık, dilencilik aldı başını gitti. Sosyal yardım yapmakla övünen Esenler belediyesi, bu anlamda da sınıfta kalmıştır. En azından haftanın belirli günleri bu göçmen vatandaşları sağlık taramasından geçirebilmeliydi. Düzenli olarak iaşe yardımı yapabilmeliydi.
Barınma sorunlarını çözecek yerler temin edebilmeliydi. Bunu gerekirse B.Paşa belediyesiyle ortak yürütebilmeliydi.
B.Paşa Belediyesi soruna çözüm bulmuş olacak ki, bu vatandaşları, Ş.Urfa, Adana, Hatay, Mersin bölgelerine göndermekte buldu. Yani;’’benim sınırlarım içinden gidinde, ne haliniz varsa görün’’dedi. Kısaca soruna ‘’köklü’’ çözüm buldular.
Emperyalist paylaşım savaşları devam ettiği sürece de, bu ve buna benzer sorunlar gerek ülkemizde, gerekse dünyada devam edecektir.